| 
|
Malo je datuma iz istorije Rukometnog kluba Borac koji se pamte kao 11. april 1976. godine. Tog dana naši rukometaši napravili su podvig o kojem sanjaju sve generacije – pokorili su Evropu, zadivili planetu i ispisali najljepšu stranicu sportske bajke.
Te proljećne noći, pred 5.000 navijača u banjalučkom “hramu” sporta, zlatna generacija “crveno-plavih” u finalu Kupa šampiona pobijedila je dansku Fredericiju sa 17:15.
Bombarderi iz “Borika”, koje je godinu dana ranije u finalu zaustavio Forverc (17:19), put ka kruni su započeli protiv Červene hviezde. Čehoslovaci su doživjeli debakl u gradu na Vrbasu (14:27), a boljem su morali čestitati i na svom terenu (22:26).
Zatim je na red došla španska Kalpisa. U “Boriku” je bilo 28:21 za Borac, u Alikanteu neriješeno 13:13, nakon čega su Banjalučani izbacili moćni Gumersbah. U Njemačkoj nije bilo pobjednika (16:16), da bi “crveno-plavi” finale vizirali domaćim trijumfom 15:13.
A onda je došao i taj dugo očekivani 11. april. Banjalučki “hram” sporta bio je premalen da primi sve navijače željne da pomognu svojim ljubimcima u antologijskom meču.
I krenulo je odlično po ekipu koju je sa klupe predvodio Pero Janjić. Bilo je 2:1, pa 5:2, a na odmoru i sigurnih 11:7 za njegove pulene. No, Danci se nisu predali bez ispaljenog metka. Serija gostiju 3:0 na startu drugog dijela dodatno je podgrijala i onako vrelu atmosferu. Nedeljko Vujinović je odgovorio zlata vrijednim pogotkom, Zdravko Rađenović je takođe bio precizan, da bi još jednu maestralnu odbranu Abasa Arslanagića Rade Unčanin u kontri pretvorio u 14:10.
Imala je Fredericija odgovor i na to. Ubrzo su gosti smanjili na 15:16, sa tim rezultatom se ušlo u posljednji minut, a kada je Anderson izašao sam pred Arslanagića, u “Boriku” je nastao muk. Uslijedio je šut i nova Akina bravura, koja je njega i saigrače krunisala u vladare Starog kontinenta. Do kraja je Rađenović izborio sedmerac, Vujinović preuzeo odgovornost i – pogodio. U teren su utrčali navijači, “škljocali” aparati, “hramom” sporta se orilo “Borac je šampion”…
Ispisali istoriju Najveći uspjeh u istoriji Rukometnog kluba Borac ostvarili u:
Milorad Karalić, Zdravko Rađenović, Nedeljko Vujinović, Abas Arslanagić, Dobrivoje Selec, Momo Golić, Nebojša Popović, Miro Bjelić, Rade Unčanin, Slobodan Vukša, Boro Golić, Zoran Ravlić i trener Pero Janjić.
Osmina finala, Banja Luka, 20. novembar 1975. godine: Borac – Červena Hviezda 27:14 (16:8), Bratislava, 11. decembar 1975. godine: Červena hviezda – Borac 22:26 (8:14).Put do trona
Četvrtfinale, Banja Luka, 8. januar 1976. godine: Borac – Kalpisa 28:21, (15:9), Alikante, 18. januar 1976. godine: Kalpisa – Borac 13:13 (7:10).
Polufinale, Dortmund, 10. mart 1976. godine: Gumersbah – Borac 16:16 (9:8), Banja Luka, 27. mart 1976. godine: Borac – Gumersbah 15:13 (11:8).
Finale, Banja Luka, 11. april 1976. godine: Borac – Fredericija 17:15 (11:7).
Te proljećne noći, pred 5.000 navijača u banjalučkom “hramu” sporta, zlatna generacija “crveno-plavih” u finalu Kupa šampiona pobijedila je dansku Fredericiju sa 17:15.
Bombarderi iz “Borika”, koje je godinu dana ranije u finalu zaustavio Forverc (17:19), put ka kruni su započeli protiv Červene hviezde. Čehoslovaci su doživjeli debakl u gradu na Vrbasu (14:27), a boljem su morali čestitati i na svom terenu (22:26).
Zatim je na red došla španska Kalpisa. U “Boriku” je bilo 28:21 za Borac, u Alikanteu neriješeno 13:13, nakon čega su Banjalučani izbacili moćni Gumersbah. U Njemačkoj nije bilo pobjednika (16:16), da bi “crveno-plavi” finale vizirali domaćim trijumfom 15:13.
A onda je došao i taj dugo očekivani 11. april. Banjalučki “hram” sporta bio je premalen da primi sve navijače željne da pomognu svojim ljubimcima u antologijskom meču.
I krenulo je odlično po ekipu koju je sa klupe predvodio Pero Janjić. Bilo je 2:1, pa 5:2, a na odmoru i sigurnih 11:7 za njegove pulene. No, Danci se nisu predali bez ispaljenog metka. Serija gostiju 3:0 na startu drugog dijela dodatno je podgrijala i onako vrelu atmosferu. Nedeljko Vujinović je odgovorio zlata vrijednim pogotkom, Zdravko Rađenović je takođe bio precizan, da bi još jednu maestralnu odbranu Abasa Arslanagića Rade Unčanin u kontri pretvorio u 14:10.
Imala je Fredericija odgovor i na to. Ubrzo su gosti smanjili na 15:16, sa tim rezultatom se ušlo u posljednji minut, a kada je Anderson izašao sam pred Arslanagića, u “Boriku” je nastao muk. Uslijedio je šut i nova Akina bravura, koja je njega i saigrače krunisala u vladare Starog kontinenta. Do kraja je Rađenović izborio sedmerac, Vujinović preuzeo odgovornost i – pogodio. U teren su utrčali navijači, “škljocali” aparati, “hramom” sporta se orilo “Borac je šampion”…
Ispisali istoriju Najveći uspjeh u istoriji Rukometnog kluba Borac ostvarili u:
Milorad Karalić, Zdravko Rađenović, Nedeljko Vujinović, Abas Arslanagić, Dobrivoje Selec, Momo Golić, Nebojša Popović, Miro Bjelić, Rade Unčanin, Slobodan Vukša, Boro Golić, Zoran Ravlić i trener Pero Janjić.
Osmina finala, Banja Luka, 20. novembar 1975. godine: Borac – Červena Hviezda 27:14 (16:8), Bratislava, 11. decembar 1975. godine: Červena hviezda – Borac 22:26 (8:14).Put do trona
Četvrtfinale, Banja Luka, 8. januar 1976. godine: Borac – Kalpisa 28:21, (15:9), Alikante, 18. januar 1976. godine: Kalpisa – Borac 13:13 (7:10).
Polufinale, Dortmund, 10. mart 1976. godine: Gumersbah – Borac 16:16 (9:8), Banja Luka, 27. mart 1976. godine: Borac – Gumersbah 15:13 (11:8).
Finale, Banja Luka, 11. april 1976. godine: Borac – Fredericija 17:15 (11:7).
RSS Feed
